Συχνές ερωτήσεις

Ωοθυλακιορρηξία είναι η διαδικασία κατά την οποία απελευθερώνονται ένα ή περισσότερα ωάρια από μία από τις ωοθήκες. Όπως γίνεται αντιληπτό αυτή αντιστοιχεί με τη γόνιμη φάση του εμμηνορυσιακού κύκλου. Σε γυναίκες με σταθερό εμμηνορρυσιακό κύκλο αυτό κατά κανόνα συμβαίνει περίπου 14 ημέρες πριν την αναμενόμενη περίοδο (έμμηνο ρύση). Κάθε μήνα αρκετά ωάρια ξεκινούν τη διαδικασία ωρίμανσης μέσα στις ωοθήκες. Συνήθως όμως μόνο ένα από αυτά ολοκληρώνει όλη τη διαδικασία με επιτυχία και απελευθερώνεται στην πυελική κοιλότητα για να καταλήξει στη σάλπιγγα.

Όταν οι ωοθήκες δυσκολεύονται να παράγουν ώριμα ωάρια, ο εγκέφαλος απελευθερώνει μια ορμόνη που λέγεται FSH, η οποία διεγείρει τις ωοθήκες ώστε να είναι πιο αποτελεσματικές στην παραγωγή ωαρίων. Σε μια γυναίκα που βρίσκεται σε καλή κατάσταση από πλευράς γονιμότητας, φυσιολογικά η FSH είναι κάτω του 10, ενώ τιμές πάνω του 25 θεωρούνται κατά κανόνα προβληματικές. Μολονότι η πιθανότητα εγκυμοσύνης ελαττώνεται με την αύξηση της ηλικίας και της FSH, είναι αυτονόητο ότι αυτό είναι εφικτό όσο οι ωοθήκες είναι λειτουργικές και παράγουν ωάρια.

Οι γόνιμες μέρες μίας γυναίκας, δηλαδή οι μέρες που υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συλλάβει, εξαρτώνται από τον κύκλο της. Αν μία γυναίκα έχει σταθερό κύκλο, μπορεί να βρει την ημέρα της ωορρηξίας της υπολογίζοντας 14 ημέρες πριν την επόμενη περίοδό της (1η ημέρα θεωρείται η 1η ημέρα της έμμηνου ρύσεως) και οι γόνιμες μέρες είναι 2 ημέρες πριν την αναμενόμενη ωορρηξία και δύο ημέρες μετά.

Η σπερματέγχυση αποτελεί μια σχετικά εύκολη μέθοδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το σπέρμα, βελτιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και το εγχύουμε μέσα στην κοιλότητα της μήτρας με έναν λεπτό καθετήρα. Το κύριο πλεονέκτημα της μεθόδου είναι ότι είναι λιγότερο παρεμβατική από την εξωσωματική γονιμοποίηση, ενώ απαιτεί ήπια έως και καθόλου φαρμακευτική αγωγή, οπότε καθίσταται και οικονομικότερη ως διαδικασία. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιθανό να επαναληφθεί η προσπάθεια, ακόμη και σε μηνιαία βάση, μετά από ιατρική αξιολόγηση μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καλές προϋποθέσεις για να πετύχει η ενδομήτρια σπερματέγχυση είναι η μικρή ηλικία της γυναίκας (καθώς όσο νεότερη είναι, τόσο βιολογικά νεότερη θεωρείται και η ηλικία της ωοθήκης της με πιο ποιοτικά ωάρια), η διαβατότητα των σαλπίγγων, έτσι ώστε να καταφέρει το σπερματοζωάριο να φτάσει το ωάριο και να το γονιμοποιήσει, αλλά και η ύπαρξη ικανού αριθμού κινούμενων σπερματοζωαρίων στο δείγμα του άνδρα. Η εξωσωματική γονιμοποίηση, τώρα, όπως αναφέραμε και νωρίτερα και σε αντίθεση με την σπερματέγχυση, εκτός από θεραπευτικό, έχει και χαρακτήρα διαγνωστικό, αφού μας επιτρέπει να δούμε, ίσως για πρώτη φορά, και με πιο φανερό τρόπο την γονιμοποιητική ικανότητα τόσο του ωαρίου όσο και του σπερματοζωαρίου, παρακάμπτοντας την οποιαδήποτε δυσκολία – κάτι που δεν ελέγχεται με την σπερματέγχυση – ενώ είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε έμβρυο, το οποίο ανάλογα με την αρχιτεκτονική του μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την ποιότητα του, αλλά και να το επιλέγουμε μεταξύ άλλων, χωρίς όμως, να γνωρίζουμε και τη γενετική του κατεύθυνση.

Όσο πιο ασταθής είναι ο κύκλος σας τόσο πιο δύσκολο είναι να προβλεφθεί η ωοθυλακιορρηξία. Εντούτοις, εάν έχετε ωοθυλακιορρηξία, τότε η σεξουαλική επαφή δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα είναι αρκετή.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF, in vitro Fertilization) είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά με επιτυχία στον άνθρωπο το 1978. Η εξωσωματική γονιμοποίηση, όπως το λέει η λέξη, είναι η γονιμοποίηση έξω από το σώμα: αντί δηλαδή η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο να γίνει στο φυσικό περιβάλλον, που είναι η σάλπιγγα της γυναίκας, γίνεται στο εργαστήριο. Είναι ουσιαστικά η παράκαμψη μιας συγκεκριμένης λειτουργίας του οργανισμού, όταν, για διαφόρους παθολογικούς παράγοντες, δεν μπορεί να γίνει στο σώμα.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση διακρίνεται σε τέσσερα (4) στάδια:

• Η διαδικασία ξεκινάει με τη διέγερση των ωοθηκών. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας,  η ανάπτυξη περισσότερων ωοθυλακίων, είναι δυνατή μόνο μετά από τη χρήση χορηγούμενων ορμονικών σκευασμάτων που προκαλούν ελεγχόμενη υπερδιέγερση των ωοθηκών και άρα ανάπτυξη πολλών ωοθυλακίων. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως η εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να πραγματοποιηθεί και σε φυσικό κύκλο, όπου ένα ωοθυλάκιο αναπτύσσεται στην ωοθήκη κάθε μήνα.

• Τα επόμενα στάδια αποτελούν η συλλογή ωαρίων αλλά και η γονιμοποίηση αυτών από τα σπερματοζωάρια. Τα σπερματοζωάρια τοποθετούνται μαζί με τα ωάρια σε ένα ειδικά σχεδιασμένο χώρο, όπου και κάποιες ώρες αργότερα ελέγχεται η γονιμοποίηση τους (είτε με την μέθοδο IVF ή ICSI) και η δημιουργία εμβρύων.

• Το τελευταίο στάδιο αποτελεί η εμβρυομεταφορά, η οποία και πραγματοποιείται δύο, τρείς ή πέντε ημέρες αργότερα, και της οποίας η τεχνική παίζει μεγάλο ρόλο στο αποτέλεσμα.

Ο αριθμός των μεταφερόμενων εμβρύων εξαρτάται, κυρίως, από την ηλικία της γυναίκας, βάσει της νομοθεσίας, από το ιστορικό προηγούμενων κυήσεων ή προσπαθειών αλλά και από το αίτιο της υπογονιμότητας. Τέλος, αν υπάρχουν πλεονάζοντα έμβρυα εξαιρετικής ποιότητας, ενδέχεται να πληρούν τις προϋποθέσεις κρυοσυντήρησης για μελλοντική χρήση του ζευγαριού.

Η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί με δύο τρόπους:

• είτε ακολουθώντας το φυσικό κύκλο της γυναίκας, όπου ένα και μόνο ωοθυλάκιο αναπτύσσεται στην ωοθήκη,

• είτε με ήπια φαρμακευτική διέγερση, ώστε να έχουμε περισσότερα ωοθυλάκια, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα γονιμοποίησης.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως σε περίπτωση που η σπερματέγχυση δεν επιφέρει θετικό αποτέλεσμα, κανείς, δυστυχώς, δεν είναι σε θέση να γνωρίζει το λόγο αποτυχίας, αλλά και ποιοι παράγοντες απέτρεψαν τη σύλληψη.

Με τη μέθοδο αυτή δίνεται λύση σε προβλήματα υπογονιμότητας τόσο της γυναίκας (π.χ. αποφραγμένες σάλπιγγες, ινομυώματα, ενδομητρίωση, κ.α.) όσο και του άντρα (π.χ. χαμηλή κινητικότητα, μικρός αριθμός σπερματοζωαρίων, ανώμαλη μορφολογία σπέρματος). Συνήθως το αθροιστικό ποσοστό επιτυχίας μπορεί να φθάσει 60 – 65%, στις μικρότερες ηλικίες. Ωστόσο, το ποσοστό επιτυχίας ανά κύκλο προσπάθειας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, με πιο βασικούς την ηλικία της γυναίκας αλλά και το αίτιο της υπογονιμότητας.

Η ενδομητρίωση παρουσιάζεται όταν το ενδομήτριο, δηλαδή ο ιστός που φυσιολογικά επενδύει το εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας και αποκολλάται κάθε μήνα μαζί με το αίμα της εμμήνου ρύσης, αναπτύσσεται έξω από αυτήν. Συνήθως προσκολλάται σε όργανα της πυελικής περιοχής, όπως στις σάλπιγγες, στις ωοθήκες ή πίσω από τη μήτρα, ενώ κάποιες φορές επεκτείνεται στο έντερο και την ουροδόχο κύστη. Το πιο συχνό σύμπτωμα είναι οι έντονοι πόνοι και κράμπες στην κοιλιά λίγο πριν από την περίοδο και κατά τη διάρκειά της (δυσμηνόρροια). Επιπρόσθετα, άλλα συμπτώματα της ενδομητρίωσης αποτελούν οι ακανόνιστοι κύκλοι, η υπογονιμότητα, ο πόνος κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής (δυσπαρευνία), οι γαστρεντερικές ενοχλήσεις, ακόμα και η έντονη/συχνή αίσθηση κόπωσης.

Ο ετήσιος γυναικολογικός έλεγχος αποτελείται από μια σειρά εξετάσεων πολύ σημαντικών για την υγεία και τη γονιμότητα της γυναίκας. Ο ετήσιος γυναικολογικός έλεγχος είναι μια «διαδικασία» που δεν πρέπει να αμελείται και που πολλές γυναίκες αγνοούν την σημαντικότητα του. Ο ετήσιος γυναικολογικός έλεγχος γίνεται για να εξασφαλίσει έναν υγιή σεξουαλικό τρόπο διαβίωσης της γυναίκας και να ανακαλύψει τυχόν παθήσεις που δεν έχουν εκδηλώσει –ή πρόκειται να εκδηλώσουν- συμπτώματα. Ο σωστός έλεγχος περιλαμβάνει μια σειρά εξετάσεων, διαφορετικές για κάθε ηλικία, που πρέπει να πραγματοποιούνται συστηματικά προκειμένου να είστε σε θέση να αναγνωρίσετε οποιεσδήποτε αλλαγές συμβαίνουν στο σώμα σας με το πέρασμα του χρόνου καθώς και να ενημερώνεστε για τη σωστή πρόληψη, με σκοπό την αποφυγή νόσησης από κάποια ασθένεια, την ενημέρωση πάνω στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα καθώς και τη γνώση πάνω στη σωστή υγιεινή και προστασία της γυναικολογικής σας περιοχής.

Οι δημοσιευμένες μελέτες δείχνουν ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ φαρμάκων γονιμότητας και συγκεκριμένων καρκίνων. Τα φάρμακα γονιμότητας που χρησιμοποιούνται για διέγερση των ωοθηκών, με τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα, δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε αίτιο, ούτε προδιαθεσικοί παράγοντες για την ανάπτυξη καρκίνου της μήτρας, των ωοθηκών ή του μαστού.
Αντιθέτως, η υπογονιμότητα αυτή καθαυτή και η έλλειψη εγκυμοσύνης, φαίνεται ότι αυξάνουν ελαφρώς την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου των ωοθηκών.

Κατ’ εξαίρεση η χρήση της κιτρικής κλομιφαίνης, για πάνω από 12 μήνες (σε ορισμένες μόνο μελέτες) έδειξε μικρή αύξηση της πιθανότητας εμφάνισης όγκων οριακής κακοήθειας στις ωοθήκες και για αυτό τον λόγο η σύγκλιση των επιστημονικών απόψεων είναι η κιτρική κλομιφαίνη να χορηγείται μόνο για έξι μήνες.

Τα αποτελέσματα από τις μελέτες (μέχρι τον Δεκέμβριο 2016) μας δίνουν την δυνατότητα να μεταδώσουμε ένα μάλλον καθησυχαστικό μήνυμα στους ασθενείς που εκτίθεται σε φάρμακα γονιμότητας. Η συνεχής παρακολούθηση των νέο-εισερχόμενων δεδομένων και η περιοδική μετανάλυση όλων των μελετών είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες για την σωστή πληροφόρηση των ιατρών και των ασθενών.

Η Κυστική Ίνωση ή αλλιώς Ινοκυστική νόσος (Κυστική Ινώδης Νόσος) προκαλείται από μεταλλάξεις στο γονίδιο CFTR και αποτελεί την πιο συχνή κληρονομική πάθηση της λευκής φυλής που επιφέρει τον θάνατο σε νεαρή ηλικία. Η Κυστική Ίνωση δεν είναι μεταδοτική νόσος, αλλά κληρονομική. Για να νοσήσει κάποιος πρέπει να έχει δύο γονίδια παθολογικά τα οποία κληρονομεί και από τους δύο γονείς του που είναι φορείς της νόσου, χωρίς να το γνωρίζουν. Άτομα που παρουσιάζουν βλάβη σε ένα από τα δύο χρωμοσώματα του γονιδίου είναι φορείς και δεν πάσχουν. Η συχνότητα γέννησης πασχόντων παιδιών είναι στην Ελλάδα 1/2500 νεογέννητα περίπου.

• 1/700 ζευγάρια είναι και οι δύο φορείς της νόσου με 25% πιθανότητα να έχουν πάσχοντα παιδιά.
• Σε περίπτωση που έχει εξετασθεί μόνο η μητέρα και δεν φέρει κάποια εκ των μεταλλάξεων της νόσου, τότε οι πιθανότητες να γεννηθεί πάσχον παιδί είναι 1/17000
• Αν στη μητέρα βρεθεί μετάλλαξη του γονιδίου CFTR τότε οι πιθανότητες να γεννηθεί πάσχον παιδί, χωρίς να έχει εξετασθεί ο πατέρας, είναι 1/100. Αν ο πατέρας εξετασθεί
  • με 85% ανίχνευση και δεν βρεθεί μετάλλαξη, ο κίνδυνος να γεννηθεί πάσχον παιδί μειώνεται στα 1/700.
  • με 99% ανίχνευση και δεν βρεθεί μετάλλαξη, τότε ο κίνδυνος μειώνεται ακόμα περισσότερο, με πιθανότητα να πάσχει το παιδί από την νόσο 1/4000.

Όμως, παρότι οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει, η φυσιολογία του σώματος της γυναίκας παραμένει σταθερή με την γονιμότητα να αρχίζει να εξασθενεί μετά τα 35..

Οι γυναίκες γεννιούνται με συγκεκριμένο αριθμό ωοθυλακίων (σε κάθε κύκλο περίπου 900 ωάρια χάνονται) στις ωοθήκες τους. Ένα ωάριο ωριμάζει κάθε μήνα και μπορεί να γονιμοποιηθεί. Όσο περνάνε τα χρόνια, τα διαθέσιμα ωάρια σιγά – σιγά λιγοστεύουν σε αριθμό γιατί οι ωοθήκες δεν έχουν τη δυνατότητα να παράγουν νέα ωάρια (μετά τα 35 απομένει 10% του αποθεματικού). Επίσης μειώνεται και η ποιότητα τους, γιατί δημιουργούνται αλλοιώσεις στο γενετικό τους υλικό με το πέρασμα του χρόνου. Οι πιθανότητες χρωμοσωμιακής ανωμαλίας (σύνδρομο down) σε γυναίκες ηλικίας 35 ετών είναι 1:11.999, ενώ αντίστοιχα σε ηλικίες 42 είναι 1:1766 και 45 1:352. Η κατάψυξη ωαρίων προτείνετε να γίνεται σε ηλικία έως 38 ετών, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε γυναίκας (παθολογικό ορμονικό έλεγχο, χαμηλή Αντιμυλλεριανή ορμόνη (ΑΜΗ), χαμηλό απόθεμα ωοθυλακίων μετά από υπερηχογραφικό έλεγχο κ.α.). Σίγουρα όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο, ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά να προφυλάξετε την γονιμότητα σας και να δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία της μητρότητας μελλοντικά.

Η Νωτιαία Μυϊκή ατροφία (Spinal Muscular Atrophy) θεωρείται μία από τις πιο συχνές αιτίες βρεφικής θνησιμότητας της οποίας τα αίτια είναι αμιγώς γενετικά. Διακρίνεται σε 4 υπότυπους όσον αφορά την κλινική εικόνα, δηλαδή την ηλικία έναρξης των συμπτωμάτων και τη βαρύτητα τους. Οι πλέον σοβαροί ύποπτοι Ι και ΙΙ χαρακτηρίζονται από ανικανότητα να σταθούν και να βαδίζουν χωρίς βοήθεια και μειωμένη έως ελάχιστη αυτόνομη αναπνευστική ικανότητα που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο ακόμη και αμέσως μετά τη γέννηση.

Κληρονομείται με αυτοσωμικό υπολειπόμενο τρόπο. Στο 95% των περιπτώσεων το νόσημα οφείλεται σε ομόζυγη έλλειψη των εξονίων 7 και ή 8 του γονιδίου SMN1. Οι γονείς οι οποίοι είναι φορείς της συγκεκριμένης έλλειψης, χωρίς να το γνωρίζουν, έχουν 25% πιθανότητες να αποκτήσουν πάσχον παιδί.

Η συχνότητα της νόσου στη λευκή φυλή είναι περίπου 1:18000 (1 στα 40 άτομα μπορεί να είναι φορέας). Η Νωτιαία Μυϊκή ατροφία (SMA) θεωρείται ότι αποτελεί το τρίτο πιο συχνό γενετικό νόσημα μετά την Μεσογειακή Αναιμία και την Κυστική Ίνωση. Γι’ αυτό και η Αμερικάνικη Ακαδημία Γενετικής συνιστά τον προγεννητικό έλεγχο, δηλαδή την ανίχνευση των φορέων της συγκεκριμένης νόσου.

Η υπερδιέγερση των ωοθηκών είναι μια κατάσταση (ιατρογενής επιπλοκή) η οποία μπορεί να παρουσιασθεί σε γυναίκες με αυξημένο αριθμό ωοθυλακίων  (πολυκυστικές ωοθήκες) και κυρίως σε γυναίκες νεότερης ηλικίες που υποβάλλονται σε θεραπεία γονιμότητας με την μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Οφείλεται στην υπερβολική ανταπόκριση των ωοθηκών στην εξωγενή χορήγηση γοναδοτροπινών ακόμα καμιά φορά και σε μικρές δοσολογίες. Ανάλογα με την βαρύτητα των συμπτωμάτων και την κλινική εικόνα της γυναίκας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ήπια – μέτρια – σοβαρή κατάσταση και εκδηλώνεται πριν την εμβρυομεταφορά ή μετά από αυτήν.

Η πρόληψη αυτής της επιπλοκής εστιάζεται κυρίως στον:

• Καθορισμό των γυναικών υψηλού κινδύνου
• Σωστή επιλογή πρωτοκόλλου διέγερσης των ωοθηκών
• Σωστής και μικρής δοσολογίας φαρμάκων (γοναδοτροπινών)
• Επίτευξη σταθερών επιπέδων E2
• Δόση της HCG την τελευταία ημέρα της διέγερσης.

Η ύπαρξη της υπερδιέγερσης δεν μειώνει την πιθανότητα ή την εξέλιξη της μιας εγκυμοσύνης.

Σε αυτές τις περιπτώσεις παρατηρούνται τα εξής συμπτώματα:

• Απότομη αύξηση βάρους
• Έντονη διόγκωση της κοιλιάς πριν ή 2-3 ημέρες μετά την ωοληψία
• Δυσκολία στην αναπνοή
• Ναυτία
• Εμετός
• Πόνος στην κοιλιά

Αν ο γιατρός θεωρήσει ότι υπάρχει πιθανότητα να αναπτύξετε υπερδιέγερση ωοθηκών, τότε πρέπει να τροποποιήσετε τη δραστηριότητα σας και τη διατροφή σας ως εξής:

• Μειώστε στο ελάχιστο το αλάτι στις τροφές σας.
• Αυξήστε την κατανάλωση υγρών και πίνετε 10-12 ποτήρια την ημέρα χυμών φρούτων ή ποτών με ηλεκτρολύτες. Μπορείτε να πίνετε νερό μόνο αν δεν μπορείτε να ανεχτείτε τα προηγούμενα. Μην πίνετε αναψυκτικά που περιέχουν ζάχαρη ούτε αναψυκτικάlight.
• Αποφύγετε το άσπρο ψωμί, τα ζυμαρικά, και το λευκό ρύζι. Μπορείτε να καταναλώσετε μικρές ποσότητες προϊόντων ολικής άλεσης – μακαρόνια, ψωμί, ρύζι αναποφλοίωτο.

• Μειώστε την πρόσληψη τροφίμων με μεγάλη περιεκτικότητα σε ζάχαρη: μπισκότα, γλυκά, παγωτό, κέτσαπ και διάφορες άλλες έτοιμες σάλτσες.

• Αυξήστε την πρόσληψη πρωτεϊνών : ασπράδια αυγών και άπαχο κρέας (ψάρι, πουλερικά).
• Ξεκουραστείτε και μειώστε τη σωματικές δραστηριότητες (άσκηση ή σεξουαλικές επαφές).
• Να ζυγίζεστε καθημερινά και να σημειώνετε το βάρος σας. Αν το βάρος σας αυξηθεί απότομα (π.χ. 1 ½ κιλό μέσα σε 1 μέρα), τότε πρέπει να μας ενημερώσετε.

Αύξηση περιμέτρου της κοιλιάς. Κάθε πρωί μετράτε την περίμετρο της κοιλιάς σας στο ύψος του ομφαλού. Αν παρατηρήσετε διαφορά από την μία μέρα στην άλλη μεγαλύτερη από 2-3 εκατοστά παρακαλώ να μας ενημερώσετε.

Ο ρόλος της πήξης του αίματος σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι καθοριστικός. Από την σύλληψη κιόλας, η πήξη του αίματος επιτελεί καθοριστική λειτουργία, αφού η σωστή ροή αίματος (και επομένως οξυγόνου και θρεπτικών συστατικών) βοηθάει στην εμφύτευση, ανάπτυξη και ωρίμανση του γονιμοποιημένου ωαρίου. Αργότερα, στην εξέλιξη της εγκυμοσύνης, η απρόσκοπτη τροφοδοσία του πλακούντα εξαρτάται από την καλή αιμάτωσή του.

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης η πίεση που προκαλεί η διογκωμένη μήτρα στα αγγεία της κοιλιάς σε συνδυασμό με την πιθανή ύπαρξη θρομβοφιλίας, μπορεί να οδηγήσουν στην υπερπηκτικότητα του αίματος της εγκύου. Αυτό σημαίνει ότι αυξάνεται ο κίνδυνος θρόμβωσης και απόφραξης των αιμοφόρων αγγείων του πλακούντα που μπορεί να οδηγήσει στη πρόωρη γήρανση του,  στο σύνδρομο αναστολής της ανάπτυξης του εμβρύου, την προεκλαμψία,( αύξηση πίεσης της μητέρας) τον πρόωρο τοκετό ή και τον ενδομήτριο θάνατο.

Η μέλλουσα μητέρα πραγματοποιεί για αυτό το λόγο μια απλή εξέταση αίματος , η οποία περιλαμβάνει τον βασικό (παράγοντες πήξης και πρωτεΐνες) και γονιδιακό έλεγχο της θρομβοφιλίας.

Στις περιπτώσεις όπου μια γυναίκα διαγνωστεί με Θρομβοφιλία δεν σημαίνει ότι θα έχει προβληματική εγκυμοσύνη απαραίτητα, θα χρειαστεί απλά να ακολουθήσει ειδική αντιπηκτική αγωγή που θα της χορηγηθεί από τον γυναικολόγο της, ανάλογα με τα αποτελέσματα των αιματολογικών της εξετάσεων.